Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Τι είδα ανάμεσα Ασπρόπυργο και Μαγούλα!!!





Συνοδεύοντας πριν λίγες μέρες κάποιο φίλο που πήγαινε να παραδώσει εμπορεύματα στην συγκεκριμένη περιοχή βρέθηκα ξαφνικά στο ...Ισλαμαμπάντ! Όλες μα όλες οι βιοτεχνίας και οι αποθήκες εμπορευμάτων που τα τελευταία χρόνια φέρουν τον μοντέρνο τίτλο Logistics και έχουν αναπτυχθεί σε αυτήν την τεράστια περιοχή του Θριάσιου, απασχολούν αποκλειστικά και μόνο Πακιστανούς. Ακόμη και ο τύπος που παραλάμβανε και τσεκάριζε τα Δελτία Αποστολής ήταν Πακιστανός. Στις γωνίες των δρόμων καθισμένοι ανακούκουρδα μερικοί βρισκόντουσαν σε αναμονή για πρώτη ζήτηση ή να εκτελέσουν κάποια κατ’ αποκοπή εργασία. Ακόμη και με ένα κοπάδι προβάτων που διασταυρωθήκαμε σε κάποια στροφή και οι δυο μπιστικοί του ήταν Πακιστανοί.

Συμπέρασμα 1ο:   Τους λαθρομετανάστες δεν τους φέρνει ο Σύριζα αλλά κάποιοι καθώς πρέπει επιχειρηματίες συμπατριώτες μας που έχουν από αυτούς μεγάλο οικονομικό όφελος καθ’ ότι σίγουρα τους πληρώνουν πολύ κάτω από τα όρια της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και ως εκ τούτου τους έχουν και ανασφάλιστους με τεράστιες απώλειες για το ΙΚΑ.

Συμπέρασμα 2ο : Όλοι αυτοί οι εργοδότες, μερικοί μπορεί να ψηφίζουν και Λάος, συμμετέχουν στον κοινωνικό διάλογο για τις κατώτατες αμοιβές ως κοινωνικοί εταίροι εκπροσωπούμενοι από τον κ. Μίχαλο και τον κ. Κορκίδη που κόπτονται για τα δικαιώματα των εργαζομένων, αυτά που στην πράξη οι κλάδοι τους καταπατούν άγρια.

Συμπέρασμα 3ο: Τα θηρία του ΣΕΒ που ξέρουν αυτή την κατάσταση αλλά λόγω μεγέθους και κοινωνικού προφίλ δεν μπορούν να κάνουν τα ίδια, πιέζουν μέσω της τρόϊκας να πέσουν τα  νόμιμα μεροκάματα σε επίπεδα… Ισλαμαμπάντ.

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Ντίνος Χριστιανόπουλος: ο συμπαθής ...στριμμένος μας!!!

Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος(1931), υπηρετεί τα ελληνικά γράμματα για πάνω από 60 χρόνια με έναν μοναδικό και άκρως ιδιαίτερο τρόπο.  Μονήρης ασκητικός και απόμακρος αποφεύγει επιμελώς την προβολή και τα λογοτεχνικά σινάφια και όποτε βγαίνει στην τηλεόραση εκφέρει ένα λόγο εριστικό που φέρνει σε δύσκολη θέση τους οικοδεσπότες του. Γι' αυτό και η άρνηση του να δεχτεί το μεγάλο κρατικό βραβείο που του απονεμήθηκε για το σύνολο του έργου του δεν εξέπληξε όσους γνωρίζουν το χαρακτήρα του αλλά και το μανιφέστο του που με τον τίτλο "Εναντίον" κυκλοφόρησε το 1991 και το οποίο αρχίζει με τις φράσεις: "Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ' όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία από το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε. ..."  Και στο οποίο έμεινε πιστός δηλώνοντας: "Δεν θα λέμε και θα ξελέμε!".
Πολύ σημαντικός ποιητής αλλά και χαρισματικός πεζογράφος. Δεν έκρυψε ποτέ την ομοφυλοφιλική του ιδιαιτερότητα ακόμη και στους πιο χαλεπούς καιρούς της συντηρητικής συμπρωτεύουσας. Ένα μεγάλο μέρος του ποιητικού του έργου αναφέρεται σε αυτό το πάθος αλλά και γενικότερα στον ερωτικό πόθο των ανθρώπων, πολλές φορές, μάλιστα, με έναν άκρως σπαρακτικό τρόπο.  Όπως σε εκείνο το άτιτλο ποιηματάκι του από τη συλλογή "το κορμί και το μεράκι" :  ο διψασμένος δε ρωτάει/ αν το νερό είναι γλυφό   ο πεινασμένος δε θυμώνει/ αν του πετάξουν ξεροκόμματο   κι όταν η καύλα χτυπάει στο μυαλό/ καλύτερα  η προστυχιά παρά η τρέλα.
Εμένα προσωπικά πέραν από το ποιητικό έργο με γοητεύει ιδιαίτερα η εκφορά του λόγου του στις τηλεοπτικές του εμφανίσεις, κάτι που μου συνέβαινε παλαιότερα με τον μακαρίτη τον Τσαρούχη. Διαθέτει δεινή αφηγηματική ικανότητα, τέλεια  άρθρωση και βάζει πάντα στο τέλος την εριστική του λέξη. Και έχω να σας παραθέσω τρία ενδεικτικά αποσπάσματα.
                                                                ***
Ερώτηση: Πως νιώθετε για τη βράβευση σας;
Απάντηση: Οι άνθρωποι μου απένειμαν το βραβείο από καλή τους διάθεση. Αυτό όμως πρέπει να υπάρχει και από την άλλη μεριά, αλλά εγώ όπως ξέρετε είμαι λιγάκι στριμμένος! 
                                                                ***
Ερώτηση: Όταν λέμε "Ποιητές της Θεσσαλονίκης" ποιους εννοούμε;
Απάντηση: Μετά τον Μανόλη Αναγνωστάκη που είναι μακράν ο πρώτος, θα πρέπει να λογαριάζετε την αφεντιά μου! 
                                                                *** 
Ερώτηση: τι γνώμη έχετε για το ότι η Θεσσαλονίκη ορίστηκε Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης(1997);
Απάντηση: Απορώ και εξίσταμαι! Η Θεσσαλονίκη Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης! όταν είναι γνωστό τοις πάσι ότι κατοικείται από μπουρτζόβλαχους!


ΥΓ: εγώ πιστεύω ότι πρόκειται για έναν πολύ ευαίσθητο άνθρωπο και αυτό το καταλαβαίνει κανείς, εκτός από την τέχνη του, και από την ενάργεια των αφηγήσεων του για τα δύσκολα χρόνια της κατοχής και της μετεμφυλιακής Ελλάδας καθώς και από ένα αίσθημα ενοχής που πολλές φορές εκφέρει. Όπως σε εκείνο το σπουδαίο του ποίημα: "Το βράδυ που σκοτώσαν τον Λαμπράκη" που είχαμε αναρτήσει παλαιότερα: http://navarino-s.blogspot.com/2009/05/blog-post_22.html


Δημήτρης Κουκουλάς
Ιανουάριος 2012

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

Είδα στον ύπνο μου τον Παπαδήμο!!!


Απλά ερεθίσματα και τυχαίες καταστάσεις μπορεί να γίνουν αφορμές για τα πιο εφιαλτικά και αλλόκοτα όνειρα. Σαν αυτό που είδα εγώ προχτές τη νύχτα όταν διάβασα στο βιογραφικό του πρωθυπουργού μας πως είμαστε συνομήλικοι.  Βρισκόμασταν, λέει, στο σχολείο με κοντά παντελονάκια και ράντες και καθόταν δίπλα μου στο θρανίο ένα άγνωστο σε μένα παιδί. Και έτσι όπως ήτανε καλοντυμένο με τα γυαλάκια του τον πέρασα για το Στάθη, ένα νοικοκυρόπαιδο και μοναχογιό που δεν το άφηνε η μάνα του να παίζει μαζί μας. Κοίταξα στη μεσαία σειρά και ο Στάθης καθόταν κανονικά στο θρανίο του. Τότε ταράχτηκα σφόδρα και ρώτησα χαμηλόφωνα το νεοφερμένο: «ποιος είσαι ρε φίλε;». Αυτός δεν απάντησε, έσκασε ένα χαμόγελο και έφερε το δάχτυλο στο στόμα σε νεύμα σιωπής. Και ενώ είχα την αίσθηση ότι ήταν αόρατος από τους συμμαθητές και το δάσκαλο ένιωσα στο σβέρκο την ανάσα του Σπύρου του Καραγκιόζη που καθότανε πίσω μου και έχει πεθάνει πριν 10 χρόνια –και το παράδοξο ήτανε  πως το ήξερα αυτό και στο όνειρο- να μου λέει ψιθυριστά: «αυτό το μαλακισμένο θα γίνει πρωθυπουργός!». Και αυτό τότε γέλασε δυνατά και έσκυψε για να μην το δει ο δάσκαλος αλλά πάλι κατάλαβα πως ήταν αόρατο για τους άλλους. Μετά ξαφνικά βρεθήκαμε έξω από την αυλή της κυρά Σταυρούλας που καθότανε στην πεζούλα και έκλαιγε γιατί της λείπανε 3 παιδιά στα ξένα και ερχόνταν από μακριά οι φωνές του Καζαντζίδη και της Μαρινέλας: «μανούλα θα φύγω μην κλάψεις για μένα/ η μοίρα το γράφει μονάχος να ζω…….. ποτέ το παιδί σου δεν είδε χαρά και φεύγει με πίκρα στα ξένα…» και ήτανε πάλι δίπλα μου το παιδάκι με τα γυαλιά και γελούσε και γύρισε και μου είπε ψιθυριστά: «μετά από 50 χρόνια θα το κάνω πάλι επίκαιρο αυτό το τραγούδι!». Και μετά βρεθήκαμε σε μια εκκλησία  και ενώ ήμασταν παιδιά στη γραμμή όπως μας πήγαινε ο δάσκαλος δεν χοροστατούσε ο Παπαθόδωρος, που μοίραζε εκείνα τα οδυνηρά σκαμπίλια κάθε που ατακτούσαμε, αλλά χοροστατούσε ο Παπαδήμος στη σημερινή του ηλικία και είχε τρείς για παπαδάκια: το  Βενιζέλο που πήγαινε με την όπισθεν κρατώντας το θυμιατήρι, αριστερά του τον Αβραμόπουλο και δεξιά του το Βορίδη που κρατούσανε τις λαμπάδες. Στο ένα ψαλτήρι ήτανε ο Πάγκαλος και στο άλλο ο Καρατζαφέρης. Αλλά στις δυο πόρτες του Ιερού εκατέρωθεν της Ωραίας Πύλης αντί για τις παραστάσεις των Αρχαγγέλων Γαβριήλ και Μιχαήλ ήτανε οι ζωγραφιές του Άκη Τσοχατζόπουλου και του Κίμωνα Κουλούρη με βαμμένα μάτια όπως τον είδαμε τελευταία στην τηλεόραση. Το φοβερότερο όμως ήτανε στο Δεσποτικό όπου αντί για τον Μητροπολίτη μας στεκότανε η Άγκελα Μέρκελ ντυμένη δεσπότης με όλα της τα άμφια τα χοντρά της μάγουλα και στο κεφάλι τη Μήτρα. Και άρχισε να βαράει η καμπάνα λυπητερά νταν…νταν…νταν και άνοιξε η πόρτα του Κουλούρη και βγήκε η κουστωδία με τα παπαδάκια και προχωρούσε αργά-αργά μέσα στις αναθυμιάσεις των λιβανιών του Βενιζέλου και νταν…νταν…νταν η καμπάνα και ο Παπαδήμος κρατούσε το σταυρό με τον Εσταυρωμένο και με στεντόρεια φωνή ο Πάγκαλος με τον Καρατζαφέρη έψελναν «σήμερον κρεμάται επί ξύλου…» και γκραν…γκραν το θυμιατό ο Βενιζέλος και τότε ακούστηκε από πίσω μου η φωνή: «αυτός θα μας φάει όλη την κόφα με τα αντίδερα!» και ταραχτήκαμε όλοι και εγώ όπως γύρισα να δω ποιος τόπε …κλατς τρώω στο μάγουλο ένα σκαμπίλι δυνατό και ξύπνησα λουσμένος στον ιδρώτα.

Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

Η Φιλία!!!


   Είναι γεγονός ότι σε αυτή την τόσο δύσκολη συγκυρία που ζούμε, δεν  δοκιμάζονται μόνο οι υλικές αξίες και οι ανταλλακτικές αποτιμήσεις τους αλλά μπαίνουν σε δοκιμασία πολύ πιο θεμελιώδη πράγματα της κοινωνικής μας συγκρότησης. Καθώς κάτω από την αβάσταχτη πίεση της οικονομικής αβεβαιότητας και του φόβου οξύνονται οι ενστικτώδεις συμπεριφορές αυτοσυντήρησης και αμβλύνονται  σφόδρα όλες οι εκφάνσεις αλληλεγγύης.  Οπότε ευνόητο είναι να δοκιμάζεται σήμερα και η φιλία, αυτή η προαιώνια και κορυφαία αξία κοινωνικότητας που σ’ αυτόν εδώ τον τόπο καλλιεργήθηκε και ευδοκιμεί χρόνια και χρόνια. Και ως ένας τσακισμένος άνθρωπος που στέκεται στα πόδια του χάρη σ'αυτή, θέλω με τη σημερινή ανάρτηση να την υπενθυμίσω. Να υπενθυμίσω  το «Δάμων και Φιντίας» αυτή τη συγκλονιστική ιστορία φιλικής αυταπάρνησης που διδαχτήκαμε στο σχολείο. Ή για τους παλαιότερους εκείνο το εκπληκτικό «ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟΝ της αρχαίας ελληνικής γλώσσης» του Γεωργίου Ζούκη  που κάναμε στην Α΄ Γυμνασίου όπου με επιλεγμένα αρχαία κειμενάκια  όχι ιδιαίτερης δυσκολίας πραγματοποιούσαμε τα πρώτα δειλά βήματα στην αρχαία μας γλώσσα. Και το πρώτο-πρώτο μάθημα ήτανε «Ο πιστός φίλος». Ένα βιβλίο που το βρήκα τις προάλλες από έναν πλανόδιο πωλητή της πλατείας Συντάγματος και χάρις σε μια πολύ πιστή και καλαίσθητη επανέκδοση των εκδόσεων Καλοκάθη και από το οποίο σας παραθέτω ένα μέρος  αυτού μαθήματος:

                                                       « Ὁ πιστὸς φίλος
 Πιστεύω τῶ φίλῳ. Πιστὸν φίλον ἐν κινδύνοις γιγνώσκεις. Ὁ φίλος τὸν φίλον ἐν πόνοις καὶ κινδύνοις οὐ λείπει. Τοῖς τῶν φίλων λόγοις ἀεὶ πιστεύομεν. Εἰ κινδυνεύετε, ὦ φίλοι, τοὺς τῶν ἀνθρώπων τρόπους γιγνώσκετε· οἱ μὲν γὰρ ἄπιστοι φίλοι οὐ μετέχουσι τοῦ κινδύνου, οἱ δὲ πιστοὶ συγκινδυνεύουσι τοῖς φίλοις. Πιστοῖς φίλοις μᾶλλον ἤ χρυσῷ καὶ ἀργύρῳ πιστεύομεν.   ………… »


ΥΓ: επειδή δεν περίσσευε τότε ο  ... φεμινισμός, ίσως  να περιττεύει η διευκρίνηση ότι με τη λέξη "φίλος"  των κειμένων αυτών εννοούμε σήμερα και τα δύο γένη. 

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012

Tο ύφος Κουλούρη εξηγεί και τη χρεοκοπία και τα αδιέξοδα!!!


Αυτή η παράσταση Κουλούρη που παίζεται εδώ και δυο μέρες στα μίντια, τελικά αποδεικνύεται πολύ διδακτική. Αρκεί βέβαια να ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε τι τύπους έστελνε και στέλνει ο ελληνικός λαός στο κοινοβούλιο για να εκπροσωπήσουν τα συμφέροντα του. Τι θρασίμια μας οδήγησαν στη χρεοκοπία και τα σημερινά αδιέξοδα του ξεπεράσματος της. Θαυμάστε μεγαλοστομία, έπαρση, στόμφο και υποκρισία, θαυμάστε τον κούφιο ήχο του τενεκέ του ξεγάνωτου. Γιατί στο συγκεκριμένο περιστατικό εκείνο που δεν τονίστηκε  είναι το ότι: ο τύπος δεν ήταν μεθυσμένος!!!. Όλος αυτός ο τσαμπουκάς, δηλαδή, δεν ήτανε προϊόν κάποιας επήρειας οινοπνεύματος -που έχει και τα ελαφρυντικά της- αλλά ο συνειδητός τσαμπουκάς του γαμάω και δέρνω της υψηλόβαθμης εξουσίας! Και που όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, βάζουμε την ουρά στα σκέλια και το γυρνάμε στο Βασιλάκη Καΐλα και στα χριστιανικά ιδεώδη. Τέτοια ανθρωπάρια μας κυβέρνησαν τέτοια ανθρωπάρια μας κυβερνούν και αλίμονο   σε όλους μας και όχι μόνο σε αυτούς που τους ψήφιζαν και τους ψηφίζουν. Από ποιον περιμένουμε να υπερασπιστεί τελικά αυτόν τον τόπο αν δεν κάνουμε κάτι και εμείς;

Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2012

Και με το πούλημα της Ακρόπολης "σώζεται" η Χώρα κύριε Παπαδήμο μου!!!


Τελικά το ακούσαμε και αυτό, ο αξιότιμος κύριος Πρωθυπουργός μας, εξεστόμισε την πιο δουλοπρεπή μπαρούφα του αιώνα: "Για μένα δεν υπάρχουν κόκκινες γραμμές παρά μόνο μία: η σωτηρία της Χώρας!". Και επειδή όπως είπαμε χρησιμοποιεί ένα ύπουλο λεξιλόγιο, δεν ολοκλήρωσε την πρόταση του η οποία στα απλά ελληνικά ολοκληρώνεται: "...με οποιοδήποτε "τίμημα"!". Μπάτε σκύλοι αλέστε ισοπεδώστε το Σύνταγμα τους νόμους που προστατεύουν τα δικαιώματα των πολιτών τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια των ανθρώπων. Ελάτε Οστρογότθοι και Βισιγότθοι ελάτε και ξεβρακώστε μας ελάτε και πάρτε τα όλα...αρκεί να μας δώσετε δανεικά!  Αλλά ποιά χώρα θα έχεις σώσει τότε κ. Παπαδήμο μου; Μια χώρα της υποτέλειας με δουλοπάροικους και με σκλάβους παραδομένους στις αδηφάγες ορέξεις ντόπιων και ξένων επενδυτών! Τέτοια λόγια ούτε ο πρωθυπουργός της Κατοχής Τσολάκογλου δεν είπε -διέθετε κάποια ίχνη συστολής φαίνεται- ενώ με το ίδιο σκεπτικό θα μπορούσε να τα πει. Από εκεί του Μαξίμου ποιούς τελικά υπερασπίζεσαι; Τους πολίτες της χώρας σου ή τα λεφτά των δανειστών της; Ως οικονομολόγος και τραπεζίτης ξέρεις πολύ καλά ότι το μεγαλύτερο μέρος του θηριώδους χρέους μας είναι εικονικό και βρώμικο όπως αυτό της Ζήμενς και των υποβρυχίων. Μην απειλείς διαρκώς τον κοσμάκη με λιμούς και καταποντισμούς! Διεκδίκησε και κάτι γι' αυτή την άμοιρη τη Χώρα και το λαό της!

Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2012

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ! Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε; !!!




Γιατί νομίζω ότι μόνο σαν ανέκδοτο μοιάζει αυτή η συντήρηση της ελπίδας για το αύριο. Και στο όνομα της οποίας μας ζητάνε να επιδεικνύουμε ιώβεια υπομονή απέναντι  στα μεσαιωνικά οικονομικά μέτρα που κάθε τόσο μας επιβάλλουν. Καθώς γνωρίζουν πολύ καλά ότι στο βάθος του μυαλού των ανθρώπων η «οικονομική ανάπτυξη» συνδέεται με την οικονομική ευημερία! Και σου λέει ο άλλος ας κάνουμε υπομονή τώρα για να έχουμε αύριο. Ο πολύς ο κόσμος δεν έχει αντιληφθεί ακόμη ότι αυτά που χάσαμε χαθήκανε ανεπιστρεπτί! Και ότι αν υποθέσουμε ότι με τα βαλκανικά –μακριά μη γίνουν κινέζικα- κατώτατα ημερομίσθια  που μας έχουν θεσμοθετήσει, αρχίσει κάποια στιγμή ένα είδος ανάπτυξης, αυτό θα έχει να κάνει μόνο με την αύξηση των κερδών των επιχειρήσεων. Γιατί θα διαθέτουμε βλέπεις το λεγόμενο …ελκυστικό εργασιακό περιβάλλον, «ό εστί μεθερμηνευόμενον»: σκύψε και περίμενε!. Ότι αφαιρείται δεν επιστρέφεται!  Η Κίνα εδώ και 20 χρόνια έχει θηριώδεις ρυθμούς ανάπτυξης με αύξηση του ΑΕΠ γύρω στο 10% αλλά το μεροκάματο για 12ωρη εργασία 6 ημερών παραμένει κολλημένο στα 5 δολάρια!  Ενώ ο αριθμός των κινέζων δισεκατομμυριούχων όλο και μεγαλώνει! Το ίδιο συνέβη και με τις χώρες του πρώην λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού». Τίποτα δεν θα μας χαριστεί αν δεν ξεσηκωθούμε και μάλιστα από τώρα.
Και ας είναι το 2012 έτος αγώνα για την υπεράσπιση της αξιοπρέπειας μας και αυτού του στοιχειώδους κοινωνικού κράτους που απέμεινε και που όλο το πετσοκόβουν (τα ΚΑΠΗ τα απογεύματα δουλεύουν με εθελοντική εργασία των γερόντων γιατί με την εφεδρεία κόψανε τις μισές υπαλλήλους), γιατί αν τα αφήσουμε όλα στη τύχη τους και: «…δειλοί, μοιραίοι κι’ άβουλοι αντάμα προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!» όπως το λέει ο ποιητής, τότε ζήτω που καήκαμε!