Ο συντοπίτης μου Αντώνης Σαμαράς και η μεγάλη ευκαιρία που έχασε!!!

Πολλές φορές στην πολιτική υπάρχει μία πρόκληση ένα ιστορικό timing που οι  αρχηγοί των κομμάτων ή των κυβερνήσεων καλούνται να πάρουν με την απόφαση τους ένα μεγάλο ρίσκο. Και αυτό ή τους αναδεικνύει σε ηγετικές προσωπικότητες ή τους καταβαραθρώνει. Το 1963 στα μέσα του Μάη, ο γερο Καραμανλής, σε μια συμβολική κίνηση για να τονίσει το φιλοευρωπαϊκό του προσανατολισμό, έφερε στην Αθήνα τον πρόεδρο της Γαλλίας στρατηγό Ντε Γκωλ που με τις διακηρύξεις του υπέρ της Ενωμένης Ευρώπης, αποτελούσε εκείνη την εποχή το κόκκινο πανί για ΝΑΤΟ και Αμερικάνους συμμάχους μας. Και μπορεί μετά από μια βδομάδα να ακολούθησε στη Θεσσαλονίκη η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη από το παρακράτος και μια μεγάλη πολιτική αναταραχή αλλά ήδη ο αρχηγός της ΕΡΕ είχε εγγράψει την υποθήκη του ευρωπαίου ηγέτη την οποία εισέπραξε πολλά χρόνια αργότερα. Τον Ιούλιο του 1965, στην ανατροπή από τα ανάκτορα της νόμιμης κυβέρνησης της Ένωσης Κέντρου, ο Μητσοτάκης δεν έμεινε πιστός στο κόμμα του και πήγε με τους αποστάτες, κάτι που τον κυνηγάει ακόμη. Ο Αντώνης Σαμαράς προερχόμενος από μια καθολική επικράτηση επί της εσωκομματικής του αντιπάλου Ντόρας Μπακογιάννη που του είχε δώσει αρκετή …φόρα (σε αντίθεση με τον συμπατριώτη του Τσικλητήρα που διέπρεπε στο «άλμα άνευ φοράς») και ενώ είχε κάνει τη σωστή διαπίστωση ότι η σκληρή λιτότητα του πρώτου Μνημονίου θα επιδεινώσει την ύφεση και την κρίση, υπέκυψε στις έντονες πιέσεις της Τρόϊκας που δέχτηκε στις αρχές του περασμένου Νοέμβρη, στήριξε την κυβέρνηση Παπαδήμου και υπέγραψε το δεύτερο και την πολιτική του καταδίκη. Μπορεί να τον πήρανε στο λαιμό τους οι συνεργάτες του αλλά αυτός τους διάλεξε, αυτός διάλεξε την επιτομή του «κενού υποσύνολου» που ακούει στο όνομα Αβραμόπουλος, αυτός διάλεξε και τον Χρύσανθο Λαζαρίδη που βλέπει ως υπ’ αριθμόν ένα εθνική απειλή τον …Νεοθωμανισμό του Ερντογάν και όχι τους εκ δυσμών …Βισιγότθους!