"Κράτησα τη ζωή μου"!!!

Γιώργος Σεφέρης, Επιφάνια, 1937

Τ’ ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγ-
γαριού
η μεγάλη πέτρα κοντά στις αραποσυκιές και τ’ ασφοδίλια
το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας
και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλ-
λιά σου
χρυσά· τ’ άστρα του Κύκνου κι’ εκείνο τ’ άστρο ό Αλδε-
βαράν.

Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας
ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς,
καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει.
Κράτησα τη ζωή μου˙ στ’ αριστερό σου χέρι μια γραμμή
μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν
στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα
να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω
γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή.
Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα
περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της.
Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές ˙ o χιονι-
σμένος
κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν
μήτε o καιρός κλειστός σε βουβά ερημοκλήσια μήτε
τα χέρια που απλώνονται για να γυρέψουν, κι’ οι
δρόμοι.
Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη
σιωπή
δεν ξέρω πια να μιλήσω μήτε να συλλογιστώ· ψίθυροι
σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη
σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα
χαλίκια
σαν την ανάμνηση, της φωνής σου λέγοντας «ευτυχία».
Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των
νερών
κάτω απ’ τον πάγο το χαμογέλιο της θάλασσας τα κλει-
στά πηγάδια
ψηλαφώντας με τις δικές μου φλέβες τις φλέβες εκείνες
πού μου ξεφεύγουν
εκεί πού τελειώνουν τα νερολούλουδα κι’ αυτός ό άνθρωπος
πού βηματίζει τυφλός πάνω στο χιόνι της σιωπής.
Κράτησα τη ζωή μου, μαζί του, γυρεύοντας το νερό πού
σ’ αγγίζει
στάλες βαρειές πάνω στα πράσινα φύλλα, στο πρόσωπο σου
μέσα στον άδειο κήπο, στάλες στην ακίνητη δεξαμενή
βρίσκοντας έναν κύκνο νεκρό μέσα στα κάτασπρα φτε-
ρά του,
δέντρα ζωντανά και τα μάτια σου προσηλωμένα.

Ό δρόμος αυτός δεν τελειώνει δεν έχει αλλαγή, όσο
γυρεύεις
να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους πού έφυγαν
εκείνους
πού χάθηκαν μέσα στον ύπνο τους πελαγίσιους τάφους,
όσο ζητάς τα σώματα πού αγάπησες να σκύψουν
κάτω από τα σκληρά κλωνάρια των πλατάνων εκεί
πού στάθηκε μια αχτίδα του ήλιου γυμνωμένη
και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε ή καρδιά σου,
ό δρόμος δεν έχει αλλαγή˙ κράτησα τη ζωή μου.
Το χιόνι
και το νερό παγωμένο στα πατήματα των αλόγων.

Όλοι της βρωμάνε της κ. Αλέκας!!!

Μετά τη σημαντική άνοδο που κατέγραψε την Κυριακή στις κάλπες το ΚΚΕ και ιδίως μετά από εκείνη τη φράση "τώρα νιώθουμε τις ευθύνες μας απέναντι στο λαό να μεγαλώνουν" στις δηλώσεις της κ. Παπαρρήγα, ίσως να περίμενε κανείς και κάποια μικρή λεκτική υπέρβαση εκ μέρους του Περισσού με πιο ...αγαπησιάρικη εκφορά του λόγου.

Αντί γι' αυτό όμως ήρθε αμέσως η δήλωση για την υποστήριξη μόνο των κομματικών υποψηφίων στη δεύτερη Κυριακή και ήρθαν τα πράγματα στη θέση τους. Είπαμε Λαϊκή Συσπείρωση, παιδιά, αλλά μόνο κάτω από εμάς!

Και ενώ για τις Περιφέρειες και τους μεγάλους Δήμους της Χώρας που υπάρχει έντονη δικομματική εκμετάλλευση η θέση αυτή είναι κατανοητή και σεβαστή, ποιός μπορεί να ισχυριστεί το ίδιο για τις αρκετές δεκάδες Δήμων που πάνε την Κυριακή στις κάλπες και στους οποίους διεκδικούν τη δημαρχία άνθρωποι σεμνοί και αγωνιστές με μεγάλη προσφορά στις μικρές κοινωνίες τους και με πολύ υψηλή εκτίμηση εκ μέρους των συνδημοτών τους.

Ποιός μπορεί, για να αναφέρω ένα παράδειγμα, να σβήσει με μια μονοκοντυλιά τον αγωνιστή Δήμαρχο του Ελληνικού Χρήστο Κορτσίδη (που το ΚΚΕ ξέρει πολύ καλά ότι δεν έχει κομματική ταυτότητα) ο οποίος με τους αγώνες του για ελεύθερους χώρους στις παραλίες έδειξε το δρόμο για τη μαζική κινητοποίηση του κόσμου ενάντια στα μεγάλα συμφέροντα των ανθρώπων της νύχτας και της διαπλοκής.

Ποιός δεν θυμάται αυτή τη δυνατή στιγμή του λαϊκού κινήματος όπου χιλιάδες κόσμου συγκεντρώθηκαν και γκρέμισαν τα κάγκελα κόντρα στους φουσκωτούς μπράβους του παρακράτους. Αυτή την μεγαλειώδη εκδήλωση στην οποία έτρεξαν να "τσιμπήσουν" δημοσιότητα αρκετοί επώνυμοι. Και αν εσείς θυμάστε τον Γιωργάκη και αρκετά άλλα στελέχη του ευρισκόμενου στην αντιπολίτευση τότε Πασόκ, εγώ θυμάμαι και τη βουλευτίνα της Β' Αθήνας του ΚΚΕ κ. Νικολαίδου που απηύθυνε τότε χαιρετισμό συμπαράστασης του κόμματος της από μικροφώνου!

Το Χρήστο Κορτσίδη που στον διευρυμμένο τώρα Δήμο "Ελληνικού-Αργυρούπολης" ήρθε πρώτος με 30% παρ' ότι η Αργυρούπολη είναι πολύ μεγαλύτερη από το Ελληνικό.

Toν ανένταχτο αριστερό αγωνιστή Χρήστο Κορτσίδη που τιμήθηκε τόσο πολύ προχτές από τους συνδημότες του (19,98% πήρε στην Αργυρούπολη και 49,70% πήρε στο Ελληνικό). Υποστηρίχτηκε από όλο το φάσμα των αριστερών δυνάμεων: ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ, ΕΕΚ, ΜΛΚΚΕ ανένταχτοι αριστεροί και άλλοι, άλλοι πλην ...Λακεδαιμονίων φυσικά του ΚΚΕ που κατέβηκαν μόνοι τους και με ένα 7,5% σημείωσαν τη χαμηλότερη επίδοση τους στο Λεκανοπέδιο της Αθήνας!

Ο πληθωρισμός εννοιών και λέξεων!!!

Διασχίζοντας κανείς αυτές τις μέρες τις συνοικίες και της γειτονιές του λεκανοπεδίου, βλέπει να τον υποδέχονται παντού αφίσες χαμογελαστών υποψηφίων που ζητάνε την ψήφο μας και που οι περισσότερες συνοδεύονται από λεζάντες με πανομοιότυπες λέξεις ηθικού προσδιορισμού: Ειλικρίνεια, Συνέπεια, Διαφάνεια, Ήθος!
Η εκτεταμένη και ευκαιριακή αυτή χρήση τόσο πολύ σημαντικών εννοιών του γλωσσικού μας οικοδομήματος δημιουργεί ένα είδος λεκτικού πληθωρισμού πολύ πιο ζημιογόνου, κατά τη γνώμη μου, για την κοινωνία από τον πληθωρισμό της οικονομίας με τον οποίο χάνει μεν το
χρήμα ένα μέρος της ονομαστικής του αξίας αλλά μετά από κάποια περίοδο μπορεί να την ξαναβρεί. Η υπονόμευση όμως των εννοιών που εκφράζουν οι λέξεις, συνιστά μιαν απώλεια δυσαναπλήρωτη και με ολέθριες συνέπειες για την κοινωνία. Τι θα έχουν στο μέλλον να προσδιορίσουν αυτές οι λέξεις όταν με τόση ευχέρεια και τόσο άγρια ευτελίζονται διαρκώς από ανθρώπους που τις έχουν γραμμένες στα παλαιότερα των υποδημάτων τους.
Γιατί όπως είναι γνωστό η διαφθορά στην τοπική αυτοδιοίκηση έχει λάβει τόσο θηριώδεις διαστάσεις που μπροστά της ωχριά εκείνη της κεντρικής εξουσίας. Και αυτό παρατηρείται βέβαια γιατί πάμε και τους ψηφίζουμε κάθε 4 χρόνια και μετά τους αφήνουμε απερίσπαστους να διαχειρίζονται χωρίς άμεσο έλεγχο πολύ ζωτικά ζητήματα για την καθημερινότητα μας. Ζητήματα καθαριότητας, υγείας, παιδείας, συγκοινωνίας, κίνησης δρόμων, κοινωνικής αλληλεγγύης και τοπικού πολιτισμούτα και τα οποία είναι αυτά που καθορίζουν εκείνο που λέμε σήμερα ποιότητα ζωής.
Γι' αυτό και εμείς εδώ στο Μπραχάμι δημιουργήσαμε μια κίνηση πολιτών με τον τίτλο "μετέχω", με ομόνυμο site στο διαδίκτυο και με επικεφαλής τον δάσκαλο πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Θανάση Βάσιο, γιατί θέλουμε να τονίσουμε και να κεντράρουμε στο ότι πρέπει να αφήσουμε επιτέλους τους καναπέδες και την τηλεόραση και να δραστηριοποιηθούμε στην τοπική μας κοινωνία, μετέχοντας ενεργά και κάθε μέρα στις αποφάσεις που αφορούν τη ζωή τη δική μας και των παιδιών μας.