Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

Μανουσάκια στο Μετρό!!!!

.



Πάντα στα μέσα μεταφοράς βλέπει κανείς σκυθρωπούς επιβάτες. Αμίλητοι με το βλέμμα φευγάτο, όρθιοι ή καθήμενοι, μοιάζουν να ταξιδεύουν σε ένα άλλο από αυτό του οχήματος ταξίδι. Πολλές φορές μεσολαβούν διαστήματα πλήρους σιωπής. Μια σιωπή που διακόπτεται ενοχλητικά από το χτύπημα κινητού τηλεφώνου ή ευχάριστα από την εισβολή κάποιας ζωηρής νεαροπαρέας. Που με ευφυή αστεία και κοφτές προτάσεις με τη λέξη «μαλάκα», δίνουν μια αλέγρα χροιά στην κατάσταση.
Το περίεργο είναι ότι η διαπίστωση μου αυτή είναι πιο διαχρονική και δεν έχει να κάνει με τη σημερινή δύσκολη συγκυρία. Τα απογεύματα μάλιστα της Κυριακής που η μελαγχολία φτάνει στο κατακόρυφο, λόγω της διάψευσης των προσδοκιών μιας ολόκληρης εβδομάδας γι’ αυτά που δεν ήρθαν, η ατμόσφαιρα γίνεται πιο βαριά.
Προχθές την Κυριακή στο μετρό, γύρω στις έξι η ώρα, ήτανε όλοι να κόψουνε φλέβες. Χαμένο βλέμμα και αμίλητοι. Ο διπλανός μου καλοντυμένος κύριος διάβαζε απορροφημένος τις μπεζ σελίδες κάποιας εφημερίδας με τα καινούργια μέτρα . Ένα ζευγάρι πιο πέρα καθόταν ακίνητο και αμίλητο. Μπορεί η κοπέλα να δούλευε πωλήτρια σε κάποιο εμπορικό κατάστημα του κέντρου 9πμ-9μμ και αυτός κούριερ το πρωί και διανομέας πίτσας το βράδυ. Έπρεπε να περιμένουν μια ολόκληρη εβδομάδα για να ξαναβρεθούν. Μια μικρόσωμη Σριλανκέζα έμοιαζε η πιο απορροφημένη. Σίγουρα γύριζε σε κάποια κατάκοιτη γρια μετά την ολοήμερη άδεια. Μα το μυαλό της πρέπει να ήταν πολύ μακριά. Ένας νεαρός σκέϊτερ με τα φαρδιά παντελόνια, όρθιος με ακουστικά λικνιζόταν σε κάποιο σκοπό.
Όταν ξαφνικά σ’ ένα σταθμό μπήκε μια ηλικιωμένη γυναίκα με μαύρο φθαρμένο παλτό και χοντρά γυαλιά μυωπίας. Κρατούσε στο χέρι της ένα ματσάκι μανουσάκια. Πήγε και κάθισε λοξά απέναντι στην ελεύθερη θέση. Κύματα από το δυνατό άρωμα του μικρού λουλουδιού άρχισαν να εκλύονται μεσ’ στο βαγόνι. Απανωτά και κατακλυσμιαία. Όλοι γύριζαν προς τη γυναίκα. Ο κύριος με την εφημερίδα κάποια στιγμή σταμάτησε να διαβάζει. Ακόμη και ο σκέϊτερ έμεινε για λίγο ακίνητος και δεν ξέρω αν τούτο οφείλονταν στην αλλαγή τραγουδιού ή στο άρωμα. Είδα όμως να πάλλονται τα πτερύγια της μυτούλας του.
Άνθρωποι δύσθυμοι κάτω απ’ τη γη ξεσηκώθηκαν με το άρωμα του μικρού αυτού λουλουδιού των αγρών. Σίγουρα όλοι θα κάνανε στο μυαλό τους συνειρμούς με μανουσάκια. Ακόμη και η Σριλανκέζα αν δεν έχει η πατρίδα της αυτό το λουλούδι, θα σκεφτότανε κάποιο παρόμοιο.
Εγώ μεταφέρθηκα σε εκείνη την εκδρομή που είχαμε πάει ποδαράτα με το γυμνάσιο. Μια αλκυονίδα μέρα του Γενάρη. Ήτανε ένα χωράφι γεμάτο μανουσάκια που ευωδιάζανε. Είχαμε δέσει από δυο δεντράκια ένα σπάγκο για φιλέ και παίζαμε βόλεϋ. Από τη μια μεριά εμείς και από την άλλη μεριά τα κορίτσια με τις μπλε ποδιές και τα άσπρα σοσόνια. Πράσινο χορτάρι ασπροκίτρινα μανουσάκια και κόκκινα κατακόκκινα τα μάγουλα τους σαν παπαρούνες. Κάθε φορά που χτυπούσαν τη μπάλα κακάριζαν από γέλια. Έβραζε μέσα τους η λάβα της νιότης η ίδια που έβραζε και μέσα σε μας. Κατά βάθος θέλαμε να πέσουμε πάνω τους και να κυλιστούμε μαζί τους κάτω στα μανουσάκια. Και δεν ήταν, βέβαια, μόνο ο λεπτός σπάγκος αυτό που μας συγκρατούσε ούτε το άγρυπνο βλέμμα του γυμναστή. 
Δημήτρης Κουκουλάς
Ιανουάριος 2010

26 σχόλια:

chameleontas09 είπε...

καλημέρα navarino-s

μου έφερες στη θύμιση ένα μετανάστη πλανόδιο μικροπωλητή λουλουδιών που έκοβε βόλτες χθες το πρωί στη Χαριλάου Τρικούπη (προφανός το κάνει κάθε μέρα). Μόλις γύρισα για πρώτη φορά να δώ τι λουλούδια πουλούσε δεν είδα το κλασικό τριαντάφυλλο αλλά δυο μικρές ανθοδέσμες από μανουσάκια στα χέρια που μοσχομύριζαν και μου έφεραν λίγο εικόνες από χωριό μιας και μόνο εκεί τύχάινει να βλέπω το συγκεκριμένο λουλούδι!!! Μου έκανε μεγάλη εντύπωση...

Αγγελής

Roadartist είπε...

Λατρεύω τα μανουσάκια...
Μου άρεσε πολύ το ποστ..

ELvA είπε...

Πολυ ευαισθητο το ποστ σου, με πολλες μνημες και μυρωδιες!
Που θα παει, δε θα λιωσουν τα χιονια και εδω; :)

Φιλια απο την ηλιολουστη αλλα με..
-10C, σημερα, Στοκχολμη!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Πωπω... μυρωδιές κι' αρώματα, ευαισθησίες και νοσταλγική διάθεση..

Ανάστα η ψυχή, κατά το "Ανάστα η γη" του Μενέλαου Λουντέμη.

Λατρεύω τα μανουσάκια και τις ευαισθησίες της ψυχής,όπως τούτη σου η "κατάθεσ"
Καλά να είσαι και KAΛH ΣΟΥ XΡONIA!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

navarino-s είπε...

@chameleontas09
Αγγελή μου γειά σου! Να είσαι καλά που μας έκανες αυτή την ωραία σύνδεση του μετανάστη με τις παιδικές σου μνήμες!

navarino-s είπε...

@Roadartist
Nα είσαι καλά! Σ' ευχαριστώ πολύ!

navarino-s είπε...

@Εlva μου προσπάθησα να σου στείλω ένα άρωμα από την άλλη σου πατρίδα!
Πολλά φιλιά από την Αθήνα. Σιγά-σιγά ο χειμώνας κατεβαίνει!

navarino-s είπε...

@Γλαρένια μου πολλά φιλιά και σ' ευχαριστώ πολύ για την αγάπη σου! Ανταποδίδω!

the monkeys είπε...

Αλήθεια navarino μας ο τρόπος που γράφεις όσα θέλεις να εκφράσεις είναι απίστευτος. Η αλήθεια είναι ότι αν ποτέ τύχει και δεις και εμάς το μονκάκια στο τρένο έτσι αμίλητα είμαστε και βαριόμαστε, αλλά όταν είμαστε το καθένα μόνο του. Αν όμως βρεθούμε όλα μαζί γινόμαστε σαν αυτήν την παρέα που μιλάει και ακούγεται σε όλο το βαγόνι..α και εμείς πλέον δεν λέμε "μαλάκας" :P.

crispy είπε...

Καλημέρα. Έχω προσέξει ότι όντως στο μετρό οι άνθρωποι είναι σκυθρωποί. Αντίθετα στα λεωφορεία τα πράγματα είναι διαφορετικά , πολλές φορές άγνωστοι μεταξύ τους πιάνουν την κουβέντα , θα πέσεις και σε κανέναν τσακωμό , σε γενικές γραμμές καμιά φορά η διαδρομή με λεωφορείο μπορεί να σού προκύψει και...σχολική εκδρομή! Αντίθετα στο μετρό...σιωπή!
Κι αυτή η μελαγχολία του κυριακάτικου απογεύματος....ευτυχώς ένα μάτσο μανουσάκια πότε πότε αναπτερώνουν το ηθικό...

navarino-s είπε...

@monkaki μου σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Ξέρω ότι είστε πολιτικοποιημένα παιδιά και σε πιστεύω απόλυτα για τη...λέξη!

Εκείνο το lagartaki τι έγινε;

navarino-s είπε...

@crispy
Είναι πολύ σωστή η παρατήρηση για τα λεωφορεία! Μπορώ να πω ότι και το κοινό του "ηλεκτρικού" έχει μια μικρή διαφορίτσα από αυτό του μετρό.
Την καλησπέρα μου!

Unknown είπε...

Navarino καλημέρα, Πολύ καλή αφήγηση δεν έχω λόγια.
Ευχαριστώ

Penelope είπε...

Τα μανουσάκια και τα μωβ-φούξια ψιλόλιγνα κρινάκια των παιδικών μου χρόνων στην γεννέθλια γη.
Μέρες Χριστουγέννων χωρίς μανουσάκια δεν γινόταν με τίποτε. Γι' αυτό και εγώ φέτος αγόρασα μες τις γιορτές 4-5 μάτσα παρέα με το γκι.
Ηταν σαν να έφερα πίσω τους αγαπημένους μου...
Καλημέρα αγαπητέ Navarino-s

Blackened είπε...

μανουσάκια είναι αυτά της φωτό; Νάρκισοι δηλαδή;

κρίσπυ και ναβαρίνο όντως η λογική του μετρό δεν εμπνέει για συζητήσεις, κλπ κοινονικότητες. Χωρια που είναι και σημεία των καιρών η απομόνωση, η όλη δομή και σκεπτικό οργάνωσης της μεταφοράς με μετρό είναι πλήρως αποξενωτικός, σαν γραμμή παραγωγής και λωρίδα μεταφοράς, κάτω από τη γη.

κυρίω ς όμως οι αποστάσεις λόγω ευθείας και ταχύτητας εκμηδενίζονται και κατά συνέπεια ο χρονος που είμαστε δίπλα στον άλλον είναιπολύ μικρότερος από τον απαιτούμενο για μια μικρή και εφήεμρη συναναστροφή.

Tyler Durden (με άλλο ακάουντ)

mia maria είπε...

Σαν να έχω τη μυρωδιά στη μύτη μου! τι όμορφη ανάρτηση! Καλό Σ/Κ!

Βρομιστεράκι είπε...

Αχ βρε ναβαρίνο.... σαν να τα μυρίζω τώρα...

navarino-s είπε...

@Δικαιόπολις
Ευχαριστώ πολύ. Την καλησπέρα μου!

navarino-s είπε...

@Penelope
Aυτά τα κρινάκια που λες τα θυμάμαι και εγώ στο χωριό μου. Πρέπει να είναι άγριες γλοδιόλες. Βρίσκω και τώρα που και που κανένα αλλά τα έχουν τσακίσει τα φυτοφάρμακα.
Την καλησπέρα μου!

navarino-s είπε...

@Blackened
Καλώς όρισες και με το καινούργιο όνομα! Πήγα να μπω στο μπλογκ και ...τρόμαξα! Πρέπει να πάρω άδεια από τον καρδιολόγο μου!
Καλορίζικο πάντως να είναι και καλές αναρτήσεις!
Μου αρέσει πάντως η επιστημονική αποκατάσταση των ...μανουσακίων!

navarino-s είπε...

@Big Mama
Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
Καλό Σ/Κ

navarino-s είπε...

@Βρομιστεράκι μου να είσαι καλά!

dhmhtra είπε...

...Εμένα η μάνα μ'έστειλε να μάσω μανουσάκια.
Μανουσάκια, μανουσάκια, μόσχος και γαριφαλάκια...
Τραγουδούσαμε όταν ήμασταν παιδία και τα πρώτα λουλούδια που μαζεύαμε στους αγρούς ήταν τα μανουσάκια! Και όταν ήμασταν φοιτητές αγοράζαμε από τους πλανόδιους μικροπωλητές ματσάκια με μανουσάκια για να στολίσουμε τα μικρά μελαγχολικά μας διαμερίσματα!

Πολύ καλό το κείμενο σου!

Greek Rider είπε...

Νομίζω πάντως ότι είναι κρίμα που ο άνθρωπος ζει τόσο μακριά από τη φύση, αυτό του δημιουργεί ένα απροσδιόριστο άγχος, έτσι νομίζω.

navarino-s είπε...

@dhmhtra
...και μονίμως ακατάστατα". Συνεχίζω εγώ για εκείνα τα διαμερίσματα κρίνοντας εξ' ιδίων!
Το τραγούδι το λέγαμε και εμείς στα προικιά και τους γάμους.
Σ' ευχαριστώ!

navarino-s είπε...

@Greek Rider
Είναι μεγάλο θέμα αυτό. Πολλές φορές δεν μπορώ να δώσω εξήγηση πως γίνεται σε κάτι μικρές αμερικάνικες πόλεις που οι άνθρωποι ζούνε μέσα στη φύση να παίρνει ο άλλος την καραμπίνα και να καθαρίζει κόσμο!